Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ.





Καλοκαιρινό αυτή τη φορά το θέμα, ότι πρέπει όμως για να μας φέρει στο κλίμα της άνοιξης που έρχεται, σε πείσμα της τελευταίας κακοκαιρίας.
Κρυμμένο σε ένα γούπατο του βουνού που έχει το όνομά του ( τμήμα του όρους Tραχύ ), διαχρονικός φύλακας, ορόσημο και καταφύγιο ταυτόχρονα, το ταπεινό ξωκλήσι του αγίου Κωνσταντίνου. Παραξενεύει η εικόνα του…, ένα μικρό (τέσσερα επί τρία) δωματιάκι, δίχως κεραμίδια στην πρόχειρη τσιμεντοσκεπή του, ένας μικρός σταυρός και μόνο η ημικυκλική του κόγχη θυμίζει λίγο εκκλησία.
Σε κακή κατάσταση το εσωτερικό του, δίχως σκεύη και εικόνες περιμένει υπομονετικά στο έλεος των στοιχείων της φύσης και των ακραίων θερμοκρασιών που κατατρώγουν, διαβρώνοντας όλο το κτίσμα κάποιον να ασχοληθεί λίγο μαζί του…
Σκόρπιες πέτρες και τριγύρω του, απομεινάρια του παλαιότερου ομώνυμου ναού.
Φύλακας όπως είπαμε του βουνού, το συναντάς στο μικρό γούπατο πριν περάσεις στο μακρύ οροπέδιο του κυρίως βουνού. Δείγμα θρησκευτικής ευλάβειας, τουλάχιστον των παλιότερων, πρακτικά σήμερα παραμένει ένα αδιαπραγμάτευτο ορόσημο τόπων και ορίων του χωριού μας, πέρα από ανθρώπους και εφήμερες σχέσεις….
Ορόσημο και σημείο αναφοράς πλέον για τον αναβάτη ή τον νοσταλγικό περιηγητή που θα βρεί στο απάγκιο των πουρναριών που το συντροφεύουν τον πολυπόθητο προορισμό ή την στάση για ξεκούραση.
Ένα πρόχειρο σημείωμα και μερικές φωτογραφίες είναι πιστεύω πολύ λίγα για τον άγιο Κωνσταντίνο και το χώρο του. Θα ακολουθήσουν περισσότερα …