Ενυπόγραφη επιστολή του 1822, του Αρχιστρατήγου Θ.Κολοκοτρώνη που αναγράφεται μεταξύ άλλων (για διαφορετικά γεγονότα) η φράση "φωτιά και τσεκούρι".

  ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΕΝΕΚΟΣ  

   Η διαταγή εξόντωσής του.   

    Η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής του Κολοκοτρώνη, κατά πολλούς ιστορικούς (Α. Φραντζή, Ν. Σπηλιάδη, Μακρυγιάννη) φαίνεται ότι ήταν το γεγονός, κατά το οποίο, σε μια επιδρομή του Ιμπραήμ στα Καλαβρυτοχώρια, κατά την διάρκεια κυνηγιού στην περιοχή Χάνι Βερβενίκου, στον κάμπο της Σάλμενας, ο Νενέκος βρέθηκε για ώρες χαμένος στο δάσος μόνος με τον Ιμπραήμ και μπορούσε εύκολα να τον σκοτώσει ή αιχμαλωτίσει, σώζοντας την επανάσταση. Ο Ιμπραήμ τον επαίνεσε δημόσια για την πίστη του, τον ασπάστηκε και με αναφορά στον Σουλτάνο τον έκανε Μπέη. Κατά τον ίδιο τον Κολοκοτρώνη αιτία ήταν το γεγονός ότι στις 27 Μαρτίου του 1828, ο Νενέκος μαζί με Τούρκους χτύπησε στην Πάτρα μια παλιά οικογένεια από την Καρύταινα, σκλαβώνοντας τα παιδιά της και διαρπάζοντας 6000 πρόβατα. Τότε, σύμφωνα πάντα με τα απομνημονεύματα του, έστειλε νέο γράμμα στον οπλαρχηγό Θανάση Σαγιά (που ήταν συντοπίτης, παλιός συμπολεμιστής, αλλά και ανταγωνιστής του Νενέκου) που επικαιροποιούσε προηγούμενη διαταγή του, του 1826 όταν πρωτοπροσκύνησε ο Νενέκος, να εκτελεστεί αμέσως ο Νενέκος από τον Σαγιά. Γράφει χαρακτηριστικά (σελίδα 216) «Εις τα 1826 όταν πρωτοπροσκύνησε (ο Νενέκος) είχα διατάξει έναν λεγόμενο Σαγιάν να τον σκοτώσει. Ο Σαγιάς μου ζήτησε την άδεια (το 1828) και εγώ είχα την όρεξιν και πάλιν όταν άκουσα και εσκλάβωσε τους Έλληνες τον εντεμπιχίασα με ένα γράμμα και του είπα άπιστε γιατί δεν τον σκοτώνεις που ακόμα είναι με τους Τούρκους ενώ ήλθε ο Κυβερνήτης (είχε αφιχθεί από τον Γενάρη του 1828, ο Ιωάννης Καποδίστριας). Τότε ο Σαγιάς έσμιξε τον Νενέκο και τον σκότωσε. Εις τα 1828 έγιναν παράπονα, ο Νενέκος είχε φιρμάνι από την πόλη (Κωνσταντινούπολη) και τον έλεγαν Μπέη Νενέκο.»

    Κατά τον Μακρυγιάννη μόλις το έμαθε ο Κολοκοτρώνης «ωρκίσθη παρρησία ημών εις τον Μεγάλο Θεό των Ελλήνων και είπε ότι επιθυμεί τον φόνο του Νενέκου και αν τον εύρισκε πουθενά με τα ίδια του τα χέρια θα τον εφόνευε, πράγμα πολύ παράξενο και πρωτάκουστο για τον Κολοκοτρώνη, να ομιλεί περί φόνου και ότι μόνος του θέλει να τον κάνει»

    Ο Φωτάκος (Φώτιος Χρυσανθακόπουλος, υπασπιστής του Θεοδώρου Κολοκοτρώνη), γράφει αντίστοιχα στα δικά του απομνημονεύματα (Β΄ τόμος σελ.421). Ο Κολοκοτρώνης όταν έμαθε τα καθέκαστα θύμωσε πολύ και τότε είπε ότι επιθυμεί το φόνο του Νενέκου. « Μπήκε στο Μοναστήρι της Κανδύλας και μπροστά στην εικόνα της Παναγίας, αφού γονάτισε τρείς φορές είπε ότι τον καταδικάζει «χάριν της Πατρίδας», όχι χριστιανό αλλά Τούρκο (θεωρώντας τον ) και έδωσε γραπτή διαταγή στο Σαγιά να τον σκοτώσει».

    Η εκτέλεση Νενέκου είχε καταλυτικά αποτελέσματα. Το κλίμα αντιστράφηκε άμεσα. Οι πληθυσμοί μπροστά στην αποφασιστικότητα για κτύπημα των προσκυνημένων άρχισαν να επιστρέφουν στον αγώνα. Ήδη είχε αρχίσει η μεταβολή του ευρωπαϊκού διπλωματικού περιβάλλοντος. Άλλωστε τα κανόνια είχαν ηχήσει στο Ναβαρίνο από τον Οκτώβριο του 1927.